سایت علمی و پژوهشی آسمان

انشا صفحه ۱۰۷ پایه دهم با ویژگی تضاد مفاهیم برف

انشاء شماره یک

مقدمه:خداوند برکت و نعمت های بی شماری به ما عطا کرده است، که هر کدام از آن ها فایده ها و زیان هایی را در خود داشته اند مانند: باد و باران و برف.

بعد از گذشت روزهای گرم تابستانی کم کم روزهای سرد زمستانی خود را از لابه لای ابرهای درهم تنیده آسمان نشان می دهد. همان ابرهای سیاه شناور در آسمان که با خود برف های سفید مروارید شکل را می آورند و بر روی زمین فرو می آیند و روی زمین می نشیند همچون فرشی سفید رنگ که در سرتاسر زمین پهن شده است. هوا بسیار سرد است اما دل کودکان گرم گرم است تا با دستان کوچک خود آدم برفی های بزرگ بسازند تا دست ببرد در میان برف های نرم وگلوله های برفی سفت را بسازند و به سمت یکدیگر پرتاب کنند و بازی کنند و بخندند.

برف با خود تمیزی و پاکی می آورد و تمام کثیفی و آلودگی ها را با خود می برد. برف جانی دوباره بعد از خواب موقت زمین به آن می دهد و شروعی دوباره می شود برای سر درآوردن و جوانه زدن برگ ها و گیاهان تازه از  زمین در آمده تا دوباره سبز شود و عطر و بوی بهاری بعد از برف زمستانی همه جا را پر کند. شروع برف پایان خیلی از ماجراها است ،پایان سیاهی ها و باران و سرما. زیرا  با آمدن برف همه جا سفید می شود. بعد از آن آفتاب است و گرمای بعد از تابش طلوع خورشید. طلوع خورشیدی که یادآور می شود زندگی نیز مانند همه ی این تضادها بعد از غروبی، طلوعی دارد و بعد از هر غمی شادی و بعد از هر مرگی، زندگی دوباره ایی است.

انشاء شماره دو

مقدمه : به نام آفرینده فصل ها و زیبایی های نهفته در هر فصل انشا خود را آغاز میکنم .

از خواب بیدار می شوم.همه جا سفید پوش شده است.ازخانه خارج می شوم.  درختانی که تا پریروز لباس سبز پوشیده بودند و دیروز بی لباس بودند،امروزلباس سفیدی به تن کرده اند. بام خانه ها هم سفید شده است.آب

رودخانه ها یخبسته اند.دیگر آن ماهی های رنگارنگ نمی توانند سر از آب بیرون بیاورند واز منظره ی بیرون از آب لذت ببرند.دیگر آن چمنزارها  و کشتزارها درمیان ما نیستند و لایه ای از برف صورتشان را پوشانده است.

در دوردست کوهای برف گرفته و ابرهای سیاه و سفید،شهر را سفیدرنگ کرده اند و با دانه های ستاره ای شکل آن را برجسته نشان داده اند. از تماشای منظره ی برفی چشم می پوشم و تصمیم قدم زدن میگیرم.جای

پای کفش هایم برروی برف ها نقش برمی دارند.صدای برف های زیر کفش هایم مانند صدای خش،خش برگ های خشکیده ی پاییز است؛چرا که آن برف هاینرم،زیر پاهایم خشک و سفت می شوند.

در آن طرف دانه های برفِ بلور مانند در نقطه ای جمع شده اند و یک آدمکِ برفی را تشکیل داده اند.

دوردست ها می نگرم؛خورشید هنگام طلوع کردن را مناسب می بیند و با یک پرتاب بر روی برف های بلورین نور می تاباند.آدم برفی ها از خجالت آب می شوند؛ پیاده روهای برفی به پیاده روهای سنگی تبدیل می شوند؛ یخ ها آب می شوند وماهی ها از خوشحالی به بالا و پایین می پرند.گل ها و چمنزارها سر از برف ها بیرون می آورند.برف هایی که از خجالت آب می شوند.درختان هم لباس صورتی به تن کرده اند.حالا نوبت بهار است که سراز این برف ها بیرون بکشد.

نتیجه گیری : در هر سوی که نگاه میکنم نشانه ای زیبایی تو می بینم . ای خالق من . ای خالق زیبایی نهفته در هر دانه برف . ای نقاش چیره دست هستی . دوستت دارم .